Camille Claudel

Recoméndovos a lectura dun artigo publicado esta Semana Santa no suplemento Babelia de El País que asina Manuel Vicent. El beso de mármol de Camille Claudel relata con mestría a vida da escultora francesa Camille Claudel, que foi amante de Augusto Rodin. Camille era a que o inspiraba, coa que ía ás festas e realizaba longas viaxes. Pero nunca casou con ela. A muller que o tiña amarrado era Rose Beuret, á cal coñeceu cando era unha modista analfabeta, e que atendía ás súas pulsións máis primitivas. "Servíalle de modelo, limpáballe a casa, preparáballe a comida, poñíalle cataplasmas e na cama remediáballe o sexo abrupto, pero nunca o acompañou en calquera acto público nin a sacou de festa cos amigos porque se avergonzaba de levar ao seu carón unha muller primaria e inculta", reza o texto.

Mulleres infelices as dúas, unha, Camille, que escandalizaba á sociedade burguesa coa súa liberdade, outra, Rose, relegada ao fogar pola súa  incultura. Dúas caras dunha mesma moeda: a dunha muller que non podía ser ela mesma, que debía someterse ás normas da sociedade. Ser culta, pero non demasiado (non vaia a ser que destacara máis que o seu marido...), ser nai, enfermeira, cociñeira..., en definitiva, servir aos desexos do home e adaptarse aos cánones da época.

Camille intentou atopar o amor noutros brazos, os de Claude Debussy, pero neste caso tamén "foi batida por outras mulleres domésticas", afirma Manuel Vicent. Os seus fracasos amorosos provocáronlle crises nerviosas, que se foron agravando ata tal punto que comezou a destruir as súas obras, do mesmo xeito que se estaba destruíndo a ela mesma. Pasou os últimos 30 anos da súa vida nun manicomio