Os legados do volcán Krakatoa

O xornal El País publicou esta fin de semana un artigo moi interesante sobre as repercusións científicas, e tamén artísticas, que tivo a erupción dun volcán na illa de Krakatoa, entre Java e Sumatra (Indonesia), que se produciu en 1883.

"La historia de dos erupciones", escrito por Simon Winchester (NYT), explica que mentres que o volcán islandés ten causado "gran impacto", o de Java produciu "sobrecollemento". "E se as cinzas do Eyjafjalla parecen ter costado millóns en perdas económicas, o po do Krakatoa deixou ao mundo non só unha herdanza de arte inesquecible, senón que estimulou un descubrimento fundamental na ciencia atmosférica", afirma.

Neste senso, resulta curioso coñecer como este fenómeno, que produciu misteriosos cambios nos ceos, estimulou a artistas como William Ascroft, que impresionado polo espectáculo da luz da noite sobre o Tamésis, pintou unha acuarela cada 10 minutos, noite tras noite, ata obter máis de 500 cadros do Krakatoa. Unha recente investigación, segundo afirma o artigo, suxire ademais que Munch pintou O grito unha década despois mentres lembraba unha noite en Oslo moi afectada polo po do volcán.

En canto á súa repercusión na ciencia, as micropartículas nadas da boca do volcán quedaron flotando no aire durante anos, manchando as correntes dos ventos, o cal permitiu aos meteorólogos debuxar un mapa que mostraba como estas correntes se movían. O primeiro nome que utilizaron para o fenómeno foi "corrente de fume ecuatorial". Hoxe en día é a corrente en chorro, unha achega que, segundo se di no artigo, "quizais sexa o máis importante legado do Krakatoa".